Yuko Nagakura - Oprichter van de World Coding Club en SHEQUALITY

Op 9-jarige leeftijd leerde Yuko Nagakura al programmeren. Nu, op 17-jarige leeftijd, heeft ze twee wereldwijde gemeenschappen opgebouwd die meer meisjes uitnodigen naar technologie en de genderongelijkheid in de industrie uitdagen. Yuko sloot zich aan bij Logitech MX voor de #WomenWhoMaster-serie om te praten over haar passie voor programmeren, over de manieren waarop ze iets teruggeeft aan meisjes die jonger zijn dan zij en over hoe haar wereldwijde gemeenschap zelfs haar eigen opvattingen over feminisme ter discussie stelt.

V: Vertel eens over je jeugd. Was je een traditionele computernerd?

​​Ik woon in Japan en ik ben Japans, maar van ongeveer 6 tot 14 jaar oud woonde ik in de VS. Opgroeien in de VS gaf me veel kansen die kinderen in landen als Japan misschien niet hadden. Dit maakt deel uit van wat me inspireerde om iets terug te geven.

Ik ben al dol op computers sinds ik heel erg jong was. Ik smeekte mijn ouders om een computer toen ik 8 jaar oud was. Ze gaven me er een voor Kerstmis en ik was meteen verliefd. Toen ik 9 was, begon ik te programmeren op een online platform genaamd Scratch. Mijn ouders hebben me altijd gesteund.

V: Je hebt de World Coding Club opgericht, een studentenorganisatie die zich inzet voor het bieden van kwalitatief, praktisch technisch onderwijs aan jonge mensen door hen kennis te laten maken met informatica en technisch ondernemerschap. Wat voor rol speelde je vroege interesse in technologie bij het oprichten van een non-profitorganisatie?

In de V.S. werd ik ondergedompeld in hackathons, programmeerwedstrijden en programmeerevenementen en -toernooien, waardoor ik kon groeien in mijn programmeervaardigheden en mijn passies in het algemeen.

Toen ik terug naar Japan verhuisde, was alles anders. Het idee voor de World Coding Club ontstond op school toen een leraar binnenkwam om een dag programmeren te geven. Dat was helemaal niet leuk!

Een jaar later begon ik de World Coding Club met een andere middelbare scholier, die ook van de VS naar Japan verhuisde. Het eerste wat we deden was een hackathon organiseren voor middelbare scholieren in Japan. Nu krijgen we zelfs registraties van over de hele wereld. Tijdens onze laatste hackathon deden scholieren uit meer dan 30 landen mee.

V: Hoe begeleid je jongere scholieren?

Het begeleiden van jongere scholieren vond ik altijd al het coolste deel. We communiceren tijdens de hackathons direct met scholieren via Discord en andere vormen van communicatie. Dat kan bestaan uit directe hulp of ze alleen een duwtje in de rug geven, zoals: "Hé, misschien is dit wel de richting die je zou kunnen inslaan bij je project." Het is erg cool om met scholieren in contact te kunnen komen en ze op elke mogelijke manier te helpen.

V: Heb je zelf een mentor gehad?

Ja. Ze hielp me niet met programmeren, maar toen ik 13 jaar oud was, leerde mijn leraar Engelse literatuur me over gendergelijkheid en feminisme in de literatuur. Ze was zelf een voorstander van het feminisme. Haar lessen wekten mijn interesse in activisme. En ik denk dat ze me in die zin heeft geholpen om gemeenschappen te creëren die feminisme promoten, zoals de World Coding Club en SHEQUALITY.

V: Wat is SHEQUALITY en waarom ben je ermee begonnen?

SHEQUALITY is een online platform waar vrouwelijke schrijvers van over de hele wereld artikelen over feminisme publiceren vanuit een wereldwijd oogpunt. We hebben net de mijlpaal bereikt van 100 gepubliceerde artikelen!

Het begon allemaal toen ik vanuit de VS terug naar Japan verhuisde Ik merkte dat hier allerlei verschillen in feminisme en gendergelijkheid waren, zowel goede als slechte. Ik was geïnteresseerd in deze verschillen en dus begon ik een dagboek over wat ik zag.

Toen ik 15 was, ging ik online naar school. Toen kwamen mijn klasgenoten opeens uit verschillende plekken van over de hele wereld. We moesten allemaal introducties schrijven en in de mijne schreef ik dat een van mijn interesses feminisme is. Een paar andere scholieren namen contact met me op en zeiden dat dat cool was, waardoor ik dacht dat ik misschien van mijn dagboek een echt platform kon maken en andere meisjes ervoor kon uitnodigen. Toen ben ik SHEQUALITY begonnen. 

Het oorspronkelijke team bestond uit zes meisjes uit verschillende plekken. En toen zeiden andere meisjes die de artikelen lazen dat ze ook mee wilden doen, dus bleven we ons team uitbreiden. Nu hebben we schrijvers uit alle bewoonde continenten.

V: Het klinkt alsof je SHEQUALITY bent begonnen om de wereld te helpen veranderen, maar heeft het jou ook veranderd?

In de VS is feminisme één ding. Het is voor iedereen. Zelfs mannen kunnen feministen zijn en dat is het enige perspectief dat ik had. Maar er was een artikel van een meisje in Costa Rica waardoor ik me realiseerde dat mijn kijk op feminisme eigenlijk alleen van toepassing is op mijn ervaring en de regio's waarin ik heb gewoond. Ik realiseerde me dat het type feminisme dat een bepaalde regio nodig heeft, wie erbij betrokken kan zijn en waarvoor het pleit, per cultuur kan verschillen.

V: Wat zou je vandaag de dag vaker willen zien in de wereld van de STEM en informatica?

Ik zou willen dat het niet nodig was om te doen wat ik doe. Er zijn veel geweldige NPO's (non-profitorganisaties) en andere organisaties in de wereld die al doen wat nodig is. Maar ik hoop dat er in de toekomst minder behoefte is om de expliciete uitspraak te doen dat vrouwen en jonge meisjes welkom zijn in de technische sector.