Nelly Cheboi geeft les in vaardigheden om armoede duurzaam op te lossen

Nelly Cheboi is een ambitieuze technologieleider die ervoor wil zorgen dat meer Kenianen aan de digitale economie deelnemen. Ook wil ze effectieve en schaalbare oplossingen voor armoede ontwikkelen. Tijdens haar eerste jaar in college begon ze een school om precies dat te doen, en nu leert ze met haar non-profit 'TechLit Africa' basiscomputervaardigheden aan 4000 leerlingen in de leeftijd van 5 tot 14 jaar. Nelly sloot zich aan bij de #WomenWhoMaster-serie van Logitech MX om te vertellen hoe ze iets teruggeeft aan haar gemeenschap op het platteland van Kenia door toegang tot computers te bieden en mensen digitale vaardigheden bij te brengen.

V: Hoe heb je je jeugd ervaren en hoe heeft dat je gevormd tot wie je nu bent?

Ik ben opgegroeid in Mogotio, een klein dorpje op vier uur rijden van Nairobi, Kenia. Ik groeide op in armoede: ik ging op blote voeten naar school en met honger naar bed. 

Scholen in Kenia zijn erg duur, vooral middelbare scholen. Ik zag hoe mijn moeder als alleenstaande ouder hard moest werken om de opleiding van mijn oudere zussen te betalen. Onze buren zeiden dan: "Waarom werk je zo hard om je meisjes op te leiden? Je meisjes worden uitgehuwelijkt, je hoeft je geen zorgen te maken over hun scholing." Maar ze wilde het per se doen. Ik zag hoe ze allerlei bedrijfjes startte en faalde, maar nog steeds de kracht had om de volgende dag op te staan ​​en het opnieuw te proberen. Ik was gewoon overweldigd door bewondering voor deze fenomenale vrouw. 

Zij werd mijn motivatie. Ik wilde dat mijn moeder met pensioen ging en ik wilde duurzame oplossingen bouwen die de pijn van armoede zouden wegnemen.

V: Je ging naar college in de VS en besloot informatica te gaan studeren. Was je altijd al geïnteresseerd in wetenschap?

Nee. Ik wist niets van technologie. Ik kende het woord niet eens. Ik wilde piloot worden. Ik wilde weg kunnen vliegen van de armoede. Maar mijn eerste vlucht was die naar Amerika en toen besefte ik dat ik eigenlijk geen piloot wilde worden. Dus ik probeerde iets anders te vinden. Ik vond scheikunde altijd al leuk, dus daar ben ik mee begonnen. Ik ging voor een major in scheikunde totdat ik een tweede major ging doen, namelijk toegepaste wiskunde. 

Tijdens mijn eerste jaar in college moest ik een inleidingscursus Java volgen, want dat was een vereiste voor mijn wiskunde-major - en ik werd er meteen verliefd op. Ik liet mijn scheikunde-major vallen en stapte over naar een informatica-major. Uiteindelijk heb ik mijn diploma informatica in één jaar gehaald!

V: Tijdens je college-periode werd je geïnspireerd om een school te beginnen en iets terug te doen voor je gemeenschap. Waarom wilde je op zo'n jonge leeftijd iets doen wat zo ambitieus is?

In college kreeg ik een baan als conciërge. Als internationale student mocht ik 20 uur per week werken voor het minimumloon. Ik wilde geld sparen voor mijn familie. Uiteindelijk had ik genoeg gespaard om mijn familie uit ons vervallen ouderlijk huis te halen. En ik nam het onderhouden van mijn familie over van mijn moeder, zodat ze eindelijk een pauze kon nemen. Ik wilde voor mijn familie blijven zorgen. Maar ik realiseerde me ook dat als ik elke maand geld naar huis zou sturen, ik nooit echt iets zou kunnen teruggeven aan mijn gemeenschap. Dus besloot ik een school te bouwen. Zo is Zawadi ontstaan.

Een school is blijvend. Ouders betalen ongeveer $ 10 per maand om hun kinderen naar deze school te laten gaan en dat is genoeg om leraren en andere benodigdheden te betalen. Bovendien waren in het begin alle computers de computers die ik verzamelde toen ik in Amerika werkte. Na mijn studie heb ik bij een techbedrijf gewerkt. Ik zag de enorme verspilling van computers in die bedrijven: om de drie jaar worden de computers weggedaan omdat ze te traag worden voor techneuten. Sommige worden gerecycled, maar niet veel. Dus begon ik die computers te verzamelen en naar de school te sturen.

Met die computers kon de school nieuwe ideeën aan de gemeenschap introduceren. De school biedt die kans om te experimenteren en anderen te helpen nieuwe dingen te leren.

V: Hoe heb je veranderingen aangebracht om te zorgen dat ook meisjes op een gelijkwaardige manier kunnen deelnemen?

Kinderen kwamen in hun vrije tijd naar de school om basisvaardigheden te leren, zoals het gebruik van een computer of een muis. Maar na een tijdje merkten we dat de meeste leerlingen die terugkwamen jongens waren. Meisjes bleven thuis om te helpen in het huishouden. We realiseerden ons dat we om gelijke toegang te garanderen, naar bestaande scholen moesten gaan. Daaruit ontstond mijn non-profit 'TechLit Africa'. Deze organisatie werkt samen met scholen om een lesprogramma te bieden dat gericht is op zelfredzaamheid, probleemoplossing en internetvaardigheden. We geven les in vaardigheden zoals programmeren, grafisch ontwerp, audio- en videoproductie, en alles gaat op projectbasis. Docenten en specialisten benaderen het lesprogramma met het oog op een loopbaan, zodat leerlingen een computer en andere technologie leren gebruiken zoals ze dat als professional zou doen. Vandaag de dag bereiken we 4000 leerlingen op 10 scholen. Onze volgende mijlpaal is om samen te werken met 100 scholen door het hele land.

V: Waarom is het zo belangrijk voor de meisjes, en alle leerlingen waarmee je werkt, om digitale vaardigheden op te bouwen?

In Kenia is iedereen ondernemer, maar ze hebben hele, hele kleine bedrijven. Niet veel ervan groeien van een klein bedrijf naar een middelgroot bedrijf dat mensen in dienst kan hebben.

V: Op welke manieren help je meer vrouwen vooruitgang te boeken in STEM en geef je vorm aan het verhaal voor de toekomst?

Een van de fascinerende dingen die we in Kenia zien, is dat mensen geen vooroordelen hebben over computers omdat ze daar geen geschiedenis mee hebben. In TechLit Africa is er een meisje van 10 jaar oud en ze houdt van programmeren. Dat is het enige wat ze doet. Er is ook een jongen die graag Word-documenten gebruikt om lay-outs voor brieven te maken, iets wat wij vaak beschouwen als secretariaatswerk. Maar hij vindt het geweldig. Er is geen vooroordeel. Deze kinderen kunnen met een schone lei binnenkomen, op zoek gaan naar apps die ze leuk vinden en zich daarin uiten. Dat is een van de krachtige dingen waarvan ik zie dat ze werken. We hebben alle vooroordelen geëlimineerd.