Telegeneeskunde, ook telegezondheid genaamd, is één van de meestbelovende ontwikkelingen in de gezondheidszorg binnen één of meer generaties. Het toepassen van reguliere gezondheidszorg op afstand was enkele jaren geleden nauwelijks voor te stellen. Tot voor kort was de enige optie voor telegeneeskunde voor patiënten de mogelijkheid om de dokterspraktijk te bellen om een afspraak te maken.

Dankzij de technologische ontwikkelingen van videovergaderingen en mobiele telefoons is er vandaag veel meer mogelijk, zoals virtuele doktersconsulten, het op afstand uitlezen van vitale functies, en medicatievoorschriften op afstand. Inmiddels biedt meer dan 70% van de zorgverleners nu een vorm van telegeneeskunde. En dit getal zal waarschijnlijk toe blijven nemen, gedeeltelijk vanwege de coronacrisis en de behoefte om patiënten en zorgprofessionals veilig te houden.

Ondanks het succes bestaan er toch een aantal barrières voor een nog grotere toepassing van telegeneeskunde. Veel aspecten van de gezondheidszorg vertalen zich niet volledig in een telegeneeskundige omgeving of voldoen niet aan standaarden voor patiëntvertrouwelijkheid of veiligheidsregels. En hoe ver zullen overheidsinstellingen gaan om verzekeringsregels te verbeteren om telegeneeskunde mogelijk te maken? 

We bekijken vier hoofdbarrières die telegeneeskunde zal moeten doorbreken om volledig omarmd te worden door zorgprofessionals, beleidsmakers en het publiek.

1. Het definiëren wat telegeneeskunde betekent

2. Het ontrafelen van het vraagstuk van verzekeringsuitkeringen en -kosten

3. Het aanpakken van internetbandbreedteproblemen in plattelandsgebieden

4. Het beheren van patiëntvertrouwelijkheid en veiligheid van gegevens

Wat telegeneeskunde betekent

De eerste barrière die doorbroken dient te worden is het definiëren wat telegeneeskunde is (en niet is) en behelst met betrekking tot zorgdiensten, verzekeringsdekking en juridische vraagstukken. Verschillende definities op het federale en staatsniveau leiden tot verwarring over wat er als telegeneeskunde in aanmerking komt. En een tekort aan consistente erkenning door verzekeraars creëert verdere verwarring over wat er gedekt wordt. In de Verenigde Staten zullen overheidsverzekeringsprogramma‘s Medicare en Medicaid een sleutelrol spelen in het definiëren van dekking van telegeneeskunde.

Het is belangrijk dat welke definitie dan ook van telegeneeskunde medische licenties en certificeringen behandelt. De noodzaak voor medische licenties en certificeringen is niet alleen juridisch gezien een kritiek element, maar ook wanneer verzekeringsuitkeringen en eigen kosten van patiënten toegevoegd worden. Bijvoorbeeld, wat gebeurt er wanneer een patiënt in één land medisch advies inwint van een zorgexpert uit een ander land? Het internet maakt dat mogelijk, en kan zelfs de zorgkwaliteit verhogen door het verschaffen van toegang tot specialisten op afgelegen locaties - maar zullen zorgverzekeraars deze consulten dekken?

Het definiëren wie op afstand wie mag behandelen, en onder welke omstandigheden, met begrip inzake hoe en waar vandaan betalingen ingediend worden, is cruciaal om breed draagvlak te creëren, van medische professionals tot medische raden van de staat en verzekeringsmaatschappijen. 

Het oplossen van het vraagstuk van verzekeringsuitkeringen en -kosten

Het opzetten van een telegeneeskundeprogramma vereist dat een zorgkliniek, ziekenhuis of kantoor investeert in alles van video-apparatuur en patiëntobservatie-inrichtingen tot softwareapplicaties en technische ondersteuning. Het is duidelijk dat deze significante investering slechts te verantwoorden is op een financiële basis als virtuele patiëntdiensten kunnen worden gefactureerd en gedekt zullen worden door de zorguitkeringen van de patiënt.

De reactieve manier waarop verzekeringsbedrijven claims verwerken compliceert dit plaatje. Verzekeraars wachten gewoonlijk tot een claim ingediend wordt voordat ze bepalen of, en zo ja, hoeveel van de claim ze zullen uitbetalen. Dit trage en moeizame proces zal gemoderniseerd moeten worden voordat telegeneeskunde zijn potentieel kan bereiken.

Het aanpakken van internetbandbreedteproblemen in plattelandsgebieden

De voortgang van telegeneeskunde is in het bijzonder langzaam in plattelandsgebieden waar er bovenop een tekort aan medische faciliteiten en praktijkhoudende artsen een tekort aan diensten voor hogesnelheidsinternet is. In de Verenigde Staten, bijvoorbeeld, vormen patiënten op het platteland 25% van de bevolking van het land, maar worden deze bediend door minder dan 10% van de artsen. Wijdverspreide "donkere" internetgebieden komen ook veel voor op het platteland van Amerika. Veel delen van Europa en Azië hebben te maken met dezelfde combinatie van beperkte toegang tot medische zorg en hogesnelheidsinternet.

Als telegeneeskunde de mensen die zich buiten de zorg van een fysieke dokter bevinden, dient te bereiken, is het cruciaal dat toegang tot breedbandinternet op het platteland aangepakt wordt. Maar totdat deze barrière voor de toepassing van telegeneeskunde doorbroken is, zullen duizenden patiënten, die van telegeneeskundediensten kunnen profiteren, in afwachting blijven.

Het beheren van patiëntvertrouwelijkheid en veiligheid van gegevens

Het beheren van vertrouwelijkheid en het beveiligen van de inhoud van een telemedische sessie zijn cruciaal bij het winnen van het vertrouwen van een patiënt in het systeem. Vereisten voor regelgeving in veel delen van de wereld verplichten privacy, maar die verplichtingen zijn wellicht niet genoeg om het medische dossier van een patiënt te beschermen tijdens een afspraak op afstand. Een aantal beveiligingsfactoren dient in overweging genomen te worden.

Zorgverleners zullen met hun patiënten samen moeten werken om te verzekeren dat de patiënt niet per ongeluk zijn/haar gegevens en medische geschiedenis in gevaar brengt. Het kan bijvoorbeeld nodig zijn dat patiënten worden geadviseerd over het maken van of deelnemen aan een afspraak terwijl ze zich op een onbeveiligde locatie bevinden. Openbare wifi-verbindingen op plaatsen zoals koffiezaken en bibliotheken maken het erg moeilijk om de vertrouwelijkheid te bewaren. 

Misschien wel het meest uitdagende aspect van het beveiligen van de vertrouwelijkheid van een patiënt is het waarborgen van de veiligheid van het apparaat dat de patiënt gebruikt om een video-oproep uit te voeren. Verouderde antivirussoftware, onbekende malware en sommige browser add-ons kunnen allemaal de veiligheid ondermijnen. Eén oplossing zou kunnen zijn om de patiënt te voorzien van de basisuitrusting die nodig is om een videogesprek te voeren, maar dit voorstel roept wel de vraag op wie die kosten zou dekken als de patiënt niet in staat of niet bereid is om er zelf voor te betalen.

De volgende stap in het doorbreken van de toepassingsbarrières van telegeneeskunde

Hoewel de toepassing van telegeneeskunde bij de gezondheidszorg en de patiënten traag verloopt, zijn er tekenen die erop wijzen dat dit aan het veranderen is. De pandemie die in 2020 explodeerde, leidde tot een dramatische toename in het gebruik van telegeneeskunde, omdat zowel artsen als patiënten prioriteit gaven aan veiligheid boven persoonlijke bezoeken.

Er zijn ook andere positieve signalen. In de Verenigde Staten, bijvoorbeeld, is Medicaid (dat niet dezelfde restricties en beperkingen heeft op het gebied van telegeneeskunde als Medicare) een primaire kracht geweest die het gebruik van telegeneeskunde heeft gestimuleerd. Telecombedrijven vergroten ook de toegang tot 5G-netwerken over de hele wereld, wat ertoe bijdraagt dat telegeneeskunde voor meer mensen een realistische optie wordt.

Tot slot worden de kosten van de apparatuur, die een belangrijke barrière vormen voor een wijdverbreide toepassing, vandaag de dag minder hinderlijk, omdat de technologie zowel beter als betaalbaarder wordt. Logitech biedt bijvoorbeeld 4K-webcams met kristalheldere audio en video voor minder dan de prijs van een gezellig etentje voor twee. Dankzij deze kwaliteit kunnen artsen bepaalde aandoeningen op afstand diagnosticeren, gesprekken voeren met patiënten alsof het persoonlijke bezoeken zijn en het geschikte geneesmiddel of de geschikte remedie veilig voorschrijven.

Logitech-oplossingen voor de gezondheidszorg geven ook toegang tot zorg op andere manieren, zoals videotechnologie voor:

• Bewaking van ziekenhuispatiënten

• Mobiele trolleys en kits voor telegeneeskunde

• Personeelstraining en bijscholing voor medische professionals

• Videovergaderruimtes voor administratief personeel

Dankzij de nieuwe, hoogwaardige en betaalbare technologie voor videoconferenties en bredere toegang tot 5G-netwerken staan we op de drempel van een brede toepassing van telegeneeskunde. De technologie maakt al zoveel van de huidige taken in het leven gemakkelijker. Telegeneeskunde zal zeker dezelfde impact hebben op de gezondheidszorg.