Jerelyn Rodriguez na nowo definiuje archetyp technologa

Jerelyn Rodriguez nie uważa się za osobę techniczną. Ale nią jest. Po nietypowym wejściu do branży, Jerelyn na nowo definiuje archetyp technologa. Jako współzałożycielka organizacji non-profit The Knowledge House, Jerelyn uczy umiejętności cyfrowych młodych ludzi o słabszych możliwościach, wypełniając luki w systemie edukacji do zatrudnienia w branży technologicznej. Jerelyn dołączyła do nas w ramach #WomenWhoMaster, aby porozmawiać o budowaniu alternatywnych ścieżek kariery do branży technologicznej i dlaczego zaleca wszystkim kobietom posiadanie osobistego zarządu.

P: Masz wykształcenie filmowe, jak przeszłaś od filmowania do kariery w technologii i edukacji?

Dorastając, uczyłam się tworzenia filmów. W tamtych czasach do kręcenia filmów potrzebny był odpowiedni sprzęt – specjalne taśmy i technologia umożliwiająca digitalizację materiału przed montażem. Potem pojawił się YouTube. Dzięki tej zmianie przeciętny człowiek mógł tworzyć krótkie filmy. To właśnie wtedy zakochałam się w technologii, ponieważ byłam świadkiem tego, jak technologia zmieniła kino i sprawiła, że przeciętny człowiek ma dostęp do opowiadanych historii.

Na studiach moją specjalizacją było filmoznawstwo. Po ukończeniu studiów utknęłam w miejscu. Nie miałam sieci kontaktów. Nie miałam mentorów. Nie miałam staży, żeby dostać pierwszą pracę w filmie. Wielu filmowców zostaje odkrytych po odbyciu bezpłatnych staży w studiach i firmach produkcyjnych. Nie miałam takiej możliwości. Musiałam pracować, aby zarabiać pieniądze. Zaczęłam więc pracować w branży edukacyjnej.

P: Kiedy zdałaś sobie sprawę, że chcesz pomóc w poszerzaniu umiejętności STEM w Bronksie?

Zaczęło się to w czasie, gdy wybierałam uczelnie. Byłam w Yale na rozmowie kwalifikacyjnej i na kampusie odbywała się konferencja skupiona na lukach w osiągnięciach. To był pierwszy raz, kiedy zrozumiałam podstawy problemów, których doświadczyłam w mojej społeczności. Widząc, że elity białych osób badały to, co działo się w mojej społeczności, to mnie zaskoczyło. Już wtedy czułam powołanie do pracy na rzecz mojej społeczności.

P: Jeśli chodzi o syndrom oszusta, jakich problemów mogą doświadczać kobiety?

Zachęcam kolegów i koleżanki zapisanych do programów w The Knowledge House, aby zawsze stawiali na atuty. Oparcie się na atutach skupia się na tym, co uczniowie mogą zrobić, a nie na tym, czego nie mogą zrobić. Czarni, brązowi i osoby o niskich dochodach, jesteśmy wyjątkowi, ponieważ pokonaliśmy tak wiele życiowych wyzwań. Syndrom oszusta sprawia, że myślimy o swoich różnicach negatywnie. Musimy więc to odwrócić i postrzegać nasze różnice w pozytywny sposób. Na przykład w rozmowie kwalifikacyjnej ktoś może przywołać rzeczy, które pokonał, a następnie pokazać, jak to odnosi się do tego, jak świetnie sprawdzi się w danej pracy.

Szczególnie kobiety muszą zobaczyć, że jest dla niech miejsce w branży technicznej, bez względu na poziom ich umiejętności. Ich perspektywy brakuje do zachowania statusu quo. Aby pokazać kobietom, że tam jest ich miejsce, sprowadzamy absolwentki, które przemawiają do stypendystów, mamy kobiety technologów prowadzące sesje informacyjne i organizujemy wydarzenia społecznościowe, które skupiają się na czarnych kobietach technologach.

P: Czy masz mentora lub mentorów?

Tak! Uważam, że ważne jest, aby mieć różnorodność wśród swoich mentorów. Uczę i praktykuję ideę tworzenia osobistego zarządu. 

W moim zarządzie jest następujący model: ktoś, z kim się utożsamiam i kto zmierzył się z podobnymi przeszkodami. Dla mnie jest to ktoś, kto jest czarnoskórą kobietą. Ale poznaję też inne perspektywy. Wielu moich mentorów było białymi mężczyznami. Nauczyłam się wiele o statusie quo, o tym, dlaczego rzeczy są takie, a nie inne i jak rozmawiać z białymi mężczyznami u władzy, ponieważ pod koniec dnia, jako osoba zarządzająca organizacją non-profit, muszę zbierać fundusze.  Mój zarząd rotuje, co jest szczególnie ważne dla przedsiębiorców.

P: Czy jest coś, co chciałabyś, aby się zmieniło w branży?

Chcę, aby więcej pracodawców korzystało z nietradycyjnych narzędzi do weryfikacji talentów. Wiele firm twierdzi, że zlikwidowało wymóg posiadania tytułu licencjata. Ale gdy przedstawiamy partnerom pracodawcy CV i wykreślamy nazwę uczelni, to pracodawca zawsze stara się dociec tej informacji. Chcę, żeby pracodawcy szukali czegoś innego. Spójrz na ich portfolio. Spójrz na ich GitHub.

W związku z tym chcę, aby sektor technologiczny unormował nietradycyjne narzędzia weryfikacji. Rodzaje poświadczeń – odznaki, certyfikaty i inne – wydają się często zmieniać. Większa koordynacja pomiędzy firmami w zakresie tego, co pracodawcy zaakceptują jako standard branżowy dla pracowników nietradycyjnych, otworzyłaby o wiele więcej drzwi.