Nelly Cheboi uczy umiejętności technicznych w celu zrównoważonego rozwiązywania problemu ubóstwa

Nelly Cheboi jest ambitną liderką technologiczną, która chce wprowadzić większą liczbę Kenijczyków do gospodarki cyfrowej i opracować skuteczne, skalowalne rozwiązania problemu ubóstwa. Teraz jej organizacja pozarządowa TechLit Africa uczy 4 000 uczniów w wieku od 5 do 14 lat podstawowych umiejętności obsługi komputera. Nelly dołączyła do Logitech MX w ramach serii #WomenWhoMaster, aby opowiedzieć o tym, jak pomaga swojej społeczności w wiejskiej Kenii, zapewniając dostęp do komputerów i ucząc ludzi cyfrowych umiejętności.

P: Jak wyglądało Twoje dorastanie i jaki wpływ miało na to, kim jesteś dzisiaj?

Dorastałam w Mogotio, małej wiosce położonej cztery godziny drogi od Nairobi w Kenii. Dorastałam w biedzie – chodziłam do szkoły boso i kładłam się spać głodna. 

Szkoły w Kenii są bardzo drogie, szczególnie szkoły średnie. Obserwowałam, jak moja mama jako samotny rodzic ciężko pracowała, by opłacić edukację moich starszych sióstr. Nasi sąsiedzi mówili: „Dlaczego tak ciężko pracujesz, ucząc swoje dziewczynki? Te dziewczyny zostaną wydane za mąż, nie musisz się martwić o ich edukację”. Ale chciała to robić. Obserwowałam, jak próbowała tych wszystkich rzeczy i ponosiła porażki, a mimo to miała siłę, by wstać następnego dnia i spróbować jeszcze raz. Byłam po prostu pełna podziwu dla tej fenomenalnej kobiety. 

To właśnie stało się moją życiową motywacją. Chciałam, żeby moja mama przeszła na emeryturę i chciałam budować trwałe rozwiązania, które wyeliminują ból związany z ubóstwem.

P: Uczęszczałaś do college'u w Stanach Zjednoczonych i zdecydowałaś się studiować informatykę. Czy zawsze interesowałaś się nauką?

Nie. Nie wiedziałam nic o technologii. Nie było tego nawet w moim słowniku. Chciałam zostać pilotem. Był to pomysł na ucieczkę od biedy. Ale moim pierwszym lotem był lot do Ameryki i zrozumiałam, że tak naprawdę nie chcę być pilotem. Próbowałam więc znaleźć inną rzecz, którą mogłabym robić. Zawsze lubiłam chemię, więc zajęłam się nią. Byłam na dobrej drodze, żeby wybrać chemię, dopóki nie wybrałam drugiego kierunku – matematyki stosowanej. 

Na ostatnim roku studiów musiałam wziąć udział w kursie wprowadzającym do Javy, aby spełnić wymagania na kierunku matematycznym, i od razu się w niej zakochałam. Zrezygnowałam z chemii i wybrałam kierunek informatyka. Skończyło się na tym, że w ciągu jednego roku zdobyłam tytuł magistra informatyki!

P: W czasie studiów zainspirowało Cię to do założenia szkoły i działania na rzecz swojej społeczności. Co sprawiło, że w tak młodym wieku chciałaś zrobić coś tak ambitnego?

Na studiach dostałam pracę jako woźna. Jako studentka z zagranicy mogłam pracować 20 godzin tygodniowo za minimalną stawkę. Oszczędzałam wszystkie pieniądze dla mojej rodziny. W końcu zaoszczędziłam wystarczająco dużo, żeby wyprowadzić rodzinę z naszego zniszczonego domu z dzieciństwa i przejąć utrzymanie rodziny, aby moja mama mogła wreszcie odpocząć. Chciałam nadal utrzymywać rodzinę, ale zdałam sobie sprawę, że jeśli będę co miesiąc wysyłać pieniądze do domu, to nigdy nie będę w stanie oddać się w pełni mojej społeczności. Postanowiłam więc zbudować szkołę. W ten sposób powstało Zawadi.

Szkoła jest zrównoważona. Rodzice płacą około 10 dolarów miesięcznie, aby ich dzieci mogły chodzić do tej szkoły, a te pieniądze wystarczają na opłacenie nauczycieli i innych potrzeb. Ponadto na początku wszystkie komputery to te, które zebrałam podczas pracy w Ameryce. Po ukończeniu studiów pracowałam w firmie technicznej. Zauważyłam, jak wiele komputerów marnuje się w tych firmach – co trzy lata komputery są wyrzucane, bo stają się zbyt wolne dla pracowników technicznych. Niektóre z nich są poddawane recyklingowi, ale jest to niewielka liczba. Zaczęłam więc zbierać te komputery i przynosić je do szkoły.

Komputery te stały się punktem wyjścia do wykorzystania szkoły w celu wprowadzenia nowych pomysłów do społeczności. Szkoła daje możliwość eksperymentowania i pomagania innym w nauce nowych rzeczy.

P: W jaki sposób wprowadziłaś zmiany, aby rozszerzyć szkołę tak, aby w równym stopniu służyła dziewczętom?

Dzieci przychodziły do szkoły w czasie wolnym od zajęć, aby nauczyć się podstawowych umiejętności, takich jak obsługa komputera czy myszki. Jednak po pewnym czasie zauważyliśmy, że większość uczniów wracających do szkoły to chłopcy. Dziewczęta zostawały w domu, by pomagać w pracach domowych. Zrozumieliśmy więc, że aby zapewnić równy dostęp, musimy udać się do istniejących szkół. Z tego wysiłku powstała moja organizacja pozarządowa TechLit Africa, która współpracuje ze szkołami w celu zapewnienia programu nauczania skupiającego się na poczuciu własnej skuteczności, rozwiązywaniu problemów i umiejętnościach internetowych. Uczymy takich umiejętności jak kodowanie, projektowanie graficzne, produkcja audio i wideo – a wszystko to w oparciu o projekty. Nauczyciele i specjaliści podchodzą do programu nauczania z perspektywy zawodowej, dzięki czemu uczeń uczy się korzystać z komputera i innych technologii w taki sposób, w jaki robiłby to zawodowo. Dziś docieramy do 4000 uczniów w 10 szkołach. Naszym następnym krokiem milowym jest współpraca ze 100 szkołami w całym kraju.

P: Dlaczego dla dziewcząt i wszystkich uczniów, z którymi pracujesz, tak ważne jest rozwijanie umiejętności cyfrowych?

W Kenii wszyscy są przedsiębiorcami, ale mają bardzo, bardzo małe firmy. Niewiele z nich rozwija się z małej firmy do średniej wielkości przedsiębiorstwa, które może zatrudniać ludzi.

P: W jaki sposób pomagasz większej liczbie kobiet w STEM i kształtujesz narrację na przyszłość?

Jedną z fascynujących rzeczy, które widzimy w Kenii, jest fakt, że ponieważ ludzie nie mają doświadczenia z komputerami, wszystkie uprzedzenia zniknęły. W TechLit Africa jest dziewczynka, która ma 10 lat i uwielbia kodowanie. Robi tylko to. Jest też chłopiec, który lubi używać dokumentów Worda do formatowania pism, co zazwyczaj uważamy za pracę w sekretariacie – a on to uwielbia. Nie ma tu żadnych uprzedzeń. Dzieci te mogą przyjść z czystą kartą, znaleźć aplikacje, które lubią i wyrazić siebie w nich. To jedna z potężnych rzeczy, które widzę w mojej pracy. Wyeliminowaliśmy wszelkie uprzedzenia.